کد مطلب:33854 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:93

با مراجعه به نشانه های بیرونی هرگز نمی توان فهمید كه بنده ای یا قومی مشمول لطف خداوند است یا از چشم وی افتاده است. در دین و در سخنان بزرگان دین هرگز نیامده است كه اگر كسی در زندگی بیرونی خود صاحب مكنت یا شهرت بود یا لطف و عنایت خلایق به وی روی كرده بود، لزوما مشمول لطف خداوندی نیز واقع شده است. بلكه بر عكس ممكن است این امور دقیقا نشانه ی وانهادگی او باشند به تعبیر امیرالمومنین:

لا تعتبروا الرضی و السخط بالمال والولد جهلا بمواقع الفتنه و الاختبار فی موضع الغنی و الاقتدار (نهج البلاغه، خطبه قاصعه)

نشانه های روشنگر و هدایت بخش را باید در درون جان جست. بزرگان در آن هنگام كه نعمت و ثروتی بدیشان روی می كرد، به زبان حال می گفتند:

ذنب عجلت عقوبته

گناهی كرده ایم كه عقوبتش پیش افتاده است.

یعنی هرگز از اقبال دنیا بی درنگ شادمان نمی شدند و نتیجه نمی گرفتند كه «هذا من فضل ربی». قرآن می فرماید:

فاما الانسان اذا ما ابتلیه ربه فاكرمه و نعمه فیقول ربی اكرمن و اما اذا ما ابتلیه فقدر علیه رزقه فیقول ربی اهانن كلا...

(الفجر، 17 -15)

[صفحه 412]

اگر خداوند رزق را بر كسی تنگ بگیرد آن شخص می گوید كه از چشم خداوند افتاده ام و او مرا خوار داشته است. از آن سو اگر نعمتی بر انسان فرو ریزد، می گوید كه من مورد اكرام خداوند واقع شده ام

خداوند در برابر این پندارها می فرماید: «كلا»، این طور نیست.

صفحه 412.